συνοχίτης

ὁ, θηλ. συνοχῑτις, -ίτιδος, Α

πολύτιμος λίθος με τον οποίο εξόρκιζαν τα κακά πνεύματα.

[ΕΤΥΜΟΛ. < συνοχή + κατάλ. -ίτης*].